De camera's zijn allemaal gericht op jou in het midden van de scène. Niet alleen in karakter, je bent het personage. Het te spelen stuk is van jou. Alleen voor jou geschreven. Je wordt ontmoet met stilte. De eis om te handelen vult je geest, maar de scriptpagina's bevatten geen woorden.

Je verleden heeft geholpen je te vormen in wat je bent, dwingt je de vaardigheden om je ambacht aan te scherpen. Datzelfde verleden heeft diepe, heftige littekens in je geschraapt, niet aan de buitenkant waar de wereld kan zien, maar op een plek die zo diep begraven is dat het vormloos is geworden.

Een diepe en bevelende stem komt uit de verte. Handelen.

Welk deel speel je?