‘Eva heeft altijd al het gevoel gehad dat zich parallel aan het hare een leven afspeelt dat ze zou kunnen leiden als ze maar hard genoeg haar best doet, en nu weet ze eindelijk hoe de hoofdpersoon van dat leven zich zou moeten gedragen. Het is alsof ze de hele dag zichzelf moet spelen, terwijl ze eigenlijk iemand anders is. Die iemand anders, weet ze nu, is Josephine. Dat realiseert ze zich telkens als ze haar van een afstandje bekijkt. Eigenlijk, denkt ze, ben ik jou.’ Josephine is een parodie op autofictie, een boek over navelstaren, esthetiek als culturele analyse en een internet dat verzadigd is van de verhalen die we over onszelf vertellen – of die nou kloppen of niet.