Een persoonlijke zoektocht naar het belang van zachte krachten in een harde oorlog.

7 oktober 2023 was voor veel mensen de dag waarop de wereld veranderde. Zo ook voor Natascha van Weezel. In haar door de Holocaust getekende familiegeschiedenis werd Israël altijd gezien als verzekeringspolis, een veilige uitwijkmogelijkheid voor áls het in Europa weer mis mocht gaan. Nu twijfelt ze aan haar liefde voor het land onder Netanyahus heerschappij, en bloedt haar hart ook voor de vele doden in Gaza.

Wat doet het met je als je moet huilen om die gruwelijk wrede oorlog, maar tegelijk niet vindt dat Israël als land moet worden opgedoekt? In de huidige gepolariseerde werkelijkheid word je haast gedwongen om óf voor Israël, óf voor Palestina te kiezen. Natascha zoekt steeds weer naar een verbindende positie in het midden. In dit essay stelt ze de vraag: kan een middenpositie ook radicaal zijn, een constructieve kracht die bijdraagt aan verbetering?

De positie tussen twee vuren heeft zijn prijs, Natascha kwam in aanraking met heftig antisemitisme, ontving bedreigingen en verloor vriendschappen. Maar er is voor haar geen andere weg: ze blijft streven naar wederzijds begrip, naar het erkennen van elkaars menselijkheid en benadrukt het belang van de zachte krachten in een harde oorlog.