Kijktip: de film Moxie op Netflix

Amy Poehler

In Moxie volgen we een tienermeisje, Vivian (Hadley Robinson), die in principe een heel normaal leven leidt. Ze is enig kind en woont bij haar moeder Lisa (Amy Poehler), terwijl de band met haar vader niet geweldig is. Ze gaat naar haar highschool, heeft een beste vriendin, maar is niet bepaald populair. Ze past niet echt in een groepje, maar daar komt natuurlijk in deze film verandering in.

Groepje is hierbij niet de juiste term, want het is aan Vivian om een feministische revolutie te starten. Dat begint allemaal met een lijst die de jongens op school maken over wie er het meest aantrekkelijk of ‘seksbaar’ is, al zou je kunnen stellen dat het misschien komt door moeder Lisa, die haar dochter feministische muziek met de paplepel ingiet. Hoe dan ook, dochterlief begint met het verspreiden van een magazine op haar school, waardoor onder andere een beweging ontstaat van tieners die zich niet alleen bewust beginnen uit te spreken tegen het seksistische beleid van school, maar die tegelijkertijd meer oog voor Vivian krijgen. De vraag is alleen of Vivian wel weet hoe ze daarmee om moet gaan.

Moxie

Op zich is Moxie niet de film die je verwacht dat hij is. Het is niet een film die door sarcastische humor een typische feminist neerzet én het is niet een standaard coming-of-age-film met een highschool musical-achtige inslag. Laat je echter niet op het verkeerde been zetten door alles wat het niet is, want het doet juist heel veel dingen net even anders waardoor het een heel verfrissende prent is. Vooral de meltdown die het hoofdpersonage op enig moment heeft aan de eettafel is heerlijk ongemakkelijk, gaat veel te ver en laat zien dat het hoofdpersonage niet per se de held is die alles goed doet. Net zoals deze film ook eigenlijk geen slechterik kent die het allemaal fout doet.

Die balans weet Moxie in elk personage toe te passen. Er is steeds weer die tweedeling. Iemand die heel jaloers is, gunt de ander tegelijkertijd de wereld. Dat daar zo goed over is nagedacht, zelfs bij personages waarvan je denkt dat ze niets voorstellen, maakt dit een film die enorm aanspreekt. Er kleeft echter wel nog een nadeel aan, want op sommige vlakken lijkt Moxie toch net een paar jaar te laat te komen. Niet dat feminisme niet meer nodig is, maar de film voelt daardoor wat minder nieuw en urgent. Juist omdat het over een generatie gaat die dankzij social media al veel beter bewust is van problematiek rondom vrouwenrechten.

Het project is opgezet door Amy Poehler en haar invloed is door de gehele film te volgen als actrice en regisseur. Maar er is daarnaast meer, aangezien Moxie is gebaseerd op een boek van Jennifer Mathieu, waardoor de basis van de film vrij stevig is. Mathieu heeft er immers veel langer over nagedacht hoe ze de personages wilde vormgeven en welk verhaal er nu echt verteld moest worden, zonder dat daarbij moest worden nagedacht over shots, acteurs, contracten, sluikreclame en meer. Waarschijnlijk is het onderliggende boek hetgeen dat Moxie uiteindelijk tot een film maakt met body, maar tegelijkertijd een film zonder al te veel humor. Het spijtige is dat je door Amy Poehler die enorm haar stempel drukt op het project drukt, wel humor verwacht. Gelukkig weet jij nu meer, dus kun je volop genieten van het Moxie.