Heleen van Royen schetst een portret van haar moeder bij wie beginnende dementie is geconstateerd. Een portret van zeer dichtbij: Heleen bedient de camera grotendeels zelf. In een periode van ruim een jaar volgt ze haar moeder in alledaagse situaties en in de tocht langs artsen, zorginstellingen en klinieken. Moeilijke beslissingen over verhuizen, over euthanasie en kostbare momenten van samenzijn wisselen elkaar af. Een liefdevolle, herkenbare, pijnlijke en vaak bijzonder grappige ode aan het leven.