wde mij naar den man, die op den drempel was blijven staan.

--Dat is uw vader.

II.

EEN PLEEGVADER.

Ik was dichterbij gekomen om hem de hand te geven, maar hij hield mij met de punt van zijn stok terug.

--Wat is dat voor een kereltje?

--Dat is Rémi.

--Ge hadt me gezegd....

--Welnu ja, maar.... dat was niet waar, omdat....

--Niet waar! niet waar!

Hij kwam eenige stappen nader en hief zijn stok op. Onwillekeurig ging ik achteruit.

Wat had ik gedaan? Wat had ik misdreven? Waarom ontving hij mij zoo, terwijl ik toch naar hem toe kwam om hem een hand te geven?

Ik had geen tijd om na te denken over deze en dergelijke vragen, die in mijn verward brein oprezen.

--Ik zie dat ge vastenavond houdt, ging hij voort; nu dat komt goed; ik heb een honger als een paard. Wat hebt ge voor me te eten?

--Ik bakte wafels.

--Dat zie ik; maar je zult toch geen wafels willen geven aan iemand die tien mijlen geloopen hee.